ἐν χορδαῖς καί λίθοις, ἐκδ. Φίλντισι, ἀποσπάσματα

                                            
                                                             οἱ ἄθλιοι, φυλαχτεῖτε


                        Συνέλεγε τούς ἀνθούς τῶν πετρωμάτων
                        Τά τρυφερά δοντάκια τῶν νεφῶν 
                        κάθε πού κατέβαινε ἡ βροχή
                        Ἁρμολογοῦσε τή ραχοκοκαλιά τοῦ φόβου
                        Τήν ἐξοστράκιζε στά πίσω τοῦ ὁρίζοντα
                        στό πλάϊ τῶν φρεάτων
                        τά πού ἐστέρευαν τή δίψα τῶν ὀρέων
                        Κατόπιν ἔδραττε ἀσκό
                        ἀπό τομάρι ἀπελπισίας
                        Φύσαγε ἴσα στόν στενό λαιμό του
                        τόν ἦχο πλάγιο ἀτιθάσευτο
                        σάμπως ὁ ἀλαργινός ὁ καλπασμός
                        ἀλλοπαρμένων ταύρων πού σιμώνουν
                        Ψηλά ἀνέμιζε ὁ μανδύας τοῦ Θεοῦ
                        στίς δίπλες ὅλες τῆς ἠχοῦς
                        Στόν κάμπο τρίβονταν χαλίκια
                        οἱ ἐδῶθε ἐκεῖθε βράχοι
                        Ὀρθή ἡ ὀργή τῶν ταπεινῶν γεροδεμένη ἀνάσα
                        στροβίλιζε τά τρίμματα τοῦ ὕπνου
                        Ὁ Ἐλπίδας εἶναι
                        Ἡ ἀγέρωχη λεπίδα πού θερίζει ἀστόμωτα
                        τά χίλια δυό κεφάλια τοῦ κακοῦ
                        καί τοῦ ὀλέθρου
                        σ’ αὐτόν ἐδῶ τόν τόπο
                        Οἱ ἄθλιοι
                        φυλαχτεῖτε


                                                                                …ὅπου παιδιά

                                                        Σᾶς λέω
                                                        Ἐκεῖ ὅπου τά παιδιά
                                                        θά γονατίζουν στόν Χειμώνα
                                                        κουλουριασμένα στόν λυγμό τους
                                                        καί στά χαρτόκουτα τῆς μοναξιᾶς
                                                        Ἐκεῖ
                                                        Ὅπου οἱ φευγάτοι
                                                        θ’ ἀνοίξουν μέ καλέμι τό μάνταλο
                                                        τῆς ἀποξένωσης
                                                        σᾶς λέω
                                                        ἐκεῖ θά ‘βρει τό χῶμα ὁ σπόρος τῆς ἐλπίδας
                                                        ἐκεῖ θέ νά φυτρώνει αἷμα ὀργισμένο
                                                        γιά τούς κυνηγημένους
                                                        θά στρώνει μονοπάτια
                                                        Ἐκεῖ σᾶς λέω
                                                        θά δρέπουν τό συναίσθημα συλλέκτες
                                                        ἐπικηρυγμένοι
                                                        Ἐκεῖ θά ἐκραγεῖ ὁ κρίνος τῆς ἄμωμου τῆς γέννας
                                                        σέ μύριες ἀτραπούς καί σέ διέξοδους φευγάτες
                                                        καί φευγαλέες σέ μώβ καί θαλασσί
                                                        τῆς μιᾶς στιγμῆς οἱ ἀτίθασες             
                                                        ὡσάν τό σῶμα τοῦ ἔρωτα
                                                        τήν ἄλλη οἱ τσακισμένες φτέρουγες
                                                        ὡσάν τ’ ἀπομεινάρια του 

                                                         Ἐκεῖ σᾶς λέω

                                                        θά χλιμιντρίσουν φοβερά τά ἄλογα
                                                        ἀναστάσιμα
                                                        μέ τά ρουθούνια ἀκαπίστρωτα
                                                        μές στόν ἀφρό τοῦ χείμαρρου
                                                        καί στήν κατεβασιά τοῦ ἀνθοῦ



                                           ἡ παιδούλα ἡ Ελλάς

             Ὅ,τι καί νά πεῖς
             Κάποια στιγμή τά πεζοδρόμια
             γίνονται τείχη
             Κρατᾶνε αἰχμηρά γυαλιά σπασμένα
             στόν αὐχένα τους
             Μήτε νά σκαρφαλώσω δύναμαι πιά
             Καί νά σταθῶ οὔτε
             ἀφοῦ ἔχεις ἀμολήσει τή στέρνα μέ τίς λέξεις
             καί τ’ ἄγρια σκυλιά
             Πῶς νά σοῦ φέρνω πιά τό μέλι καί τό ρόδι
             ὅταν
             χρόνια πολλά μετά
             τόσον ὁ Ἄρης πού σέ ἀγνάντευε
             ἀκόμα κοριτσόπουλο
             ὅσο κι ἐγώ
             ὁ πού σφυρίζει ἀνέμελα στόν δρόμο του
             πυρποληθήκαμε στήν ἴδια ἀγκαλιά
             τσακίσαμε σάν τό χλωρό σπουργίτι
             κομμάτια       λέω
             θραψαλιασμένα ἀρώματα
             κάτω ἀπό τόν βηματισμό σου
             θαμμένα μές στόν κόρφο σου
             θαμμένοι
             ξεχασμένοι
             πῶς

             στά ἴδια γράμματα πνιγήκαμε




                                              τό  φυτίλι
                   Θά βάλω
                   εἶπε
                   Θά βάλω τό φυτίλι στήν ἀμασχάλη                                            
                   τῆς ἀγρύπνιας
                   Καί θά τό κομποδέσω μέ μεταξένιο νῆμα κόκκινο
                   ἀπάνω στό σημάδι ‘ταραχή’
                   Καί θά τ’ νάψω τό τσακμάκι
                   ὅταν
                   Ὅταν ὅλες οἱ συνειδήσεις θά κοιμοῦνται
                   Ὅταν
                   Κατά χιλιάδες θά κλαῖνε τά παιδιά
                   Ὅταν
                   ὁ ἔρωτας ἀπαγχονισμένος
                   θά πέφτει καταγῆς
                   ταπεινωμένος
                   ἀντάμα μέ τά ξερικά τά μύγδαλα
                   Ὅταν
                   ἡ ἀξιοπρέπεια θ΄ ἀναζητᾶ λυγμό καί τήν οὐσία
                   τοῦ σ’ ἀγαπῶ
                   γιά νά τήν ματαπεῖ
                   μέ κανονιοβολισμούς
                   καί στεναγμούς πυρακτωμένους
                   Ἄ, μήν τοῦ μαρτυρήσεις τοῦ Θεοῦ
                   πῶς ἔδραμα μέ μιάν ἀνάσα
                   γιά νά σᾶς ἀνταμώσω
                   Μήν προσευχηθεῖς γιά ἄλλα ποιήματα
                   Ὁ τελευταῖος σχοινοβάτης ἔκανε τήν τέχνη του
                   θηλειά

                  Ἔτσι τό μπόρεσα 
                  νά σβήνεις τή φωτιά μέσα στή στάχτη
                  νά πλέκεις τό ἐγκώμιο στό ἀνύπαρκτο
                  κατάφερα
                  νά ζεῖς μές στόν ἀπόηχο τοῦ τραγουδιοῦ πού θά
                  ἤθελα πολύ
                  ν’ ἀκούσεις
                  νά περπατεῖς τούς δρόμους πού εἶχες σβήσει ἀπ’τούς χάρτες σου
                  τόν λόγο σου νά τόνε κουμαντάρουν ἀλλωνῶν οἱ
                  φθόγγοι
                  κι ὁ ἦχος ὁ δικός σου πηγαῖα μποῦστα
                  καί ρετρό φουστάνια
                  καί φάτσες πού μόλις ἀφήσανε τό φιλολογικό
                  κουρεῖο
                  σκυμμένες καί σκυφτές πουλᾶνε τώρα
                  μπουκετάκια μοναξιές
                  γιά τίς κυράδες πού διαβαίνουν τό κατώφλι
                  ὅπου δρᾶ καί ἀνασαλεύει
                  ὁ πολιτισμός τῶν καθωσπρέπειὅσων ἐδιάβασαν Αἰσχύλο καί νομίζουν
                  πώς μέ μνημόνια καί μνημονεύσεις
                  κρατεῖται ζωντανά
                  ὁ καρπός τῆς ποίησης
                  Ἄ! πῶς διασκεδάζει ἡ τραγωδία
                  ἀλλόκοτος ἔτσι ὅπως εἶναι
                  ὁ καθημερινός σου ὁ θάνατος…
                  Ἄν ἱκετέψω πάλι
                  φρόντισε να ’χεις δίπλα σου τρανή φωτιά
                  Τράβα τίς απλωτές σου μέ ὁρμή
                  μέ ὅλη σου τή δύναμη       κατάντικρυ
                  στό πέλαο πού σέ μαυλίζει
                  στό μαῦρο λάγνο καί στό ἀνήμπορο
                 
                  πού δέν εδέησε ποτέ…


                                                          
  ξενομερίτη ἡ φυγή   

                        Τοῦ εἶπαν
                        σάν ρώτησε ποιόνε φυτεύουν σαββατιάτικα
                        ξενομερίτης ἦταν’
                        Λυπητερή καμπάνα ἐπαναλάμβανε
                        ἁπλῶς
                        στίχους ἀτελείωτους
                        ἔρωτες ἡμιτελεῖς καί κουρασμένους
                        βιβλίου καθημερινοῦ καί ἀποκαμωμένου
                        Θά πάω εἶπε
                        Θά πάω
                        θά πάρω τήν τρομπέτα
                        θά σαλπίσω
                        θά ξεσηκώσω ζωντανούς
                        θά ζωντανέψω πεθαμένους
                        τόν κάτω κόσμο ἀπάνω θά τόν φέρω
                        τῶν ἀρχαγγέλων ὅλων τά βιολιά καί τά σπαθιά
                        θά κατεβάσω
                        ἀντάμα ὅλοι νά σταθοῦμε στό ξόδι ἐτοῦτο
                        τοῦ ξενοτοπίτη
                        Νά ἰδῶ κι ἐγώ τί ἀπομένει στήν ψυχή μου
                        Σ’ αὐτά τά πέντε σπίτια
                        δικοί τοῦ καπετάνιου τό ρακί κι οἱ ἀναμνήσεις
                        Παλιές ἁλμύρες
                        ἀρόδο οἱ ἔρωτες
                        σέπια φωτογραφίες τσακισμένες
                        δέν χώραγαν ἐδῶ
                        Πάντα κρατοῦσε ἕνα πουγκί θαλασσινό στήν
                        πίσω τσέπη
                                                     
                                             γκάπ γκούπ
                       Ἦταν ταξιδευτής
                       φευγάτος
                       λέγαν
                       γκάπ γκούπ  
                       ἡ Κωνσταντίνα ὁ παπάς κι αὐτός
                       γκάπ γκούπ ὁ νεκροθάφτης ἔξω στό καθῆκον
                       Τρελά στριφογυρίζει ὁ μπούσουλας
                       τρελά τρελά
                       ταχύτερα κι ἀπό τό φῶς
                       γιά νά τοῦ δείξει δρόμο



                                        ἄλλο δέν πάει
εἶμαι περίσσια ἀποσταμένος
εἶπε
Βαρέθηκα τῆς καθεμέρας τό γυαλί
καί τόν καθρέφτη
Αὐτόν πού δείχνει τό σακατεμένο χτές
Αὐτόν πού ἀντικατοπτρεῖ τό τίποτα τοῦ αὔριο
Βαρέθηκα
ν’ ἀκούω χάρο καί νά μήν βλέπω θάνατο
Στό πιό ἀψηλό κλωνάρι τῆς ζωῆς νά κελαηδῶ
μπρός στά γκρεμνά       δίχως νά πέφτω
ὡσάν ἀθάνατο πουλί
ἀπό τόν μπροῦτζο καμωμένο
ὡσάν ἀκίνητες σουλιώτισσες
χρόνια τώρα στό μάρμαρο         στήν πέτρα
στό φρύδι τῆς ἀβύσσου 
μ’ ἕνα ποδάρι στό ἔμπα τοῦ λαιμοῦ 
ἀμίλητες καί σκυθρωπές καί μάνες
Ὅ,τι στολίδι καί εἶναι σίδερο          σκεβρώνει
Ὅ,τι στολίδι ἀπό τήν πέτρα            σέπεται
Ὅ,τι τοῦ νοῦ χαρταετός           τσακίζει
Ωσάν τοῦ Πάντσο ἡ θωριά
τό παραμύθι μας
Βαρέθηκα
σοῦ λέω
τοῦ Ἄσιμου ‘τά ἴδια καί τά ἴδια’
Φιλία τε καί πίστη

ὅπως ὁμολογοῦν ποιήματα μεγάλα
Κόπο μοῦ κάνει πλέον νά διαβάζω
Νά ἐντρυφῶ στήν ποίηση χαμένων γενειοφόρων
Ὅσων ἀντάμα μου ἀπόκαμαν
ἀπό τό πετροβολητό
καί πιά στεγνώνουνε κατουρημένα νυχτικά
στό τζάκι
μέ τόν μπερέ τοῦ Τσέ
στολίδι στή γωνία
στόν καλόγερο
Ἀπόκαμα ἀπό τίς δανεικές ζωές
τή δανεισμένη τή χαρά
ἀπό τά ὄνειρα πού δέν μπορῶ νά ἐπιστρέψω
καθώς κρατοῦν ἀκόμα οἱ σημειώσεις στήν ἄκρη
στό τεφτέρι
στήν ἄκρια τοῦ βίου       ἀντάμα
τοῦ βιογραφικοῦ μου πού τηρεῖ ὁ μανάβης
ὁ ἐδώδιμα ἀποικιακά        ἡ ράφτρα μέ τά ὡραῖα
ἄ τά ὡραῖα νά τά φιλήσεις χείλια
τά κόκκινα τά ὄνειρα εἰσέτι
καί καθώς    καί ὅταν      και ἅμα
τά σημειώνουν μέ καλέμι καμωμένο ἀπό γινάτι
ἄγριας γκορτσιᾶς
ἀπό ἰδρῶ τοῦ ἀχαμνοῦ τοῦ γύφτου τ’ ἀχαμνά
Ἀπό τόν θάνατο τοῦ φίλου καί τοῦ γείτονα
τοῦ ἔρωτα τούς ἀλλεπάλληλους θανάτους
ἔχω ἀποστάσει
Σέ μαύρη πέτρα ἐπάνω
νά καρτερῶ ἄσπρον ἀφρό τοῦ ποταμοῦ 
ἄλλο δέν πάει

εἶπε


                                       ἐδῶ συνοργισμένοι
  
Ἐδῶ συνοργισμένοι
θά ἁπλώσουμε σκέψεις αἱμάσσουσες
σέ μαῦρο τούλι ἀπάνω
Θά ἰχνηλατήσουμε τούς ὑστερνούς σφυγμούς
τοῦ Τάσου Ἰακώβου
ὡσάν κατέρρεε ἀντάμα τῆς ἀξιοσύνης
καί τοῦ ἀνθρώπου
μέ τό στανιό βαστώντας μακρυά
τίς σκέψεις τίς ἀπέλπιδες
ἀπό τό μακροβούτι τους στήν ἄσφαλτο
στά χάη
Ἐδῶ θά ἐκδαρεῖ ἡ ἀπελπισία
Ἐδῶ τό δέρας της
σέ γενναῖο θά τανύσουμε ἀντηχεῖο ὀργῆς
γιά ὅσων οἱ λαβύρινθοι σέ ἐρεβώδη σπήλαια
ἀκόμα
ἀναζητοῦν τή μαρτυρία τοῦ ἤχου
τῶν φωνηέντων τόν ὁρίζοντα
Ἐδῶ ἀκάματες ὑφάντρες τά ὀνείρατα
θά στήσουν ἀργαλειό γιά σύννεφα
γιά τά προσήλια τῆς ἰδέας/
θά τάμουνε μέ τόν σουγιά τόν μανωλιό
τήν ἀνοιχτή πληγή
γιά νά συλλέξουνε τῆς μέθης τό ρετσίνι
ὅταν στά ραγισμένα τά κατώγια 
ἀνταμώνουν λήθαργοι
πισωγυρίζουν οἱ σπιλωμένες ἀτραποί
μέ τό σημάδι τοῦ ἔρωτα
γένονται ὅλοι οἱ τόποι Γολγοθάδες
γιά τῆς ἐλπίδας τούς ληστές



Κάθε βηματισμός στόν ἴσκιο τῆς συκιᾶς

Ἀμέτρητων Ἰούδων ἡ αὐτοχειρία
Συνοργισμένοι μου
Δέν ξημερώνει νύχτα δίχως τοῦ αὐγερινοῦ
την πυρκαγιά                   
τοῦ ἥλιου τά αἰλουροειδῆ σπαθιά χωρίς
Ἡ κάθε οἰμωγή
γερό θεμέλιο τοῦ ἄνω θρώσκοντος
Ἡ πορφυρή ρανίδα
ριπή τῆς ἔκρηξης ὁλόγιομου τριαντάφυλλου
στό μέγα βάθος τῆς καρδιᾶς/
τό κόσκινο μέ τήν ψιλή τη γάζα
ὅπου σαλεύει ἡ δικαιοσύνη
τά πενήντα καί ἐννιά πλοκάμια της
γιά τούς ἀφορισμένους



Πάλι σας λέω           

φυλαχτεῖτε οἱ ἄθλιοι 


                                      σάν θά λείπω

  Κι ἄν δέν μέ βλέπεις ὅταν
Ὅταν θά ‘χεις ἀδράξει τό λιθάρι /   
καί τό χουγιατό
ἡφαίστειο στό λαιμό σου
Νά ξέρεις
Πάνω στήν πέτρα πού κρατᾶς
σφιχτοδεμένος εἶμαι
Καί τό ἀτρόχιστο λαρύγγι εἶμαι
ἀπ’ ὅπου καί τό οὐρλιαχτό σου
Καί ἡ πρώτη φλόγα ἀριστερά
μέσα στήν πυρκαγιά τοῦ νοῦ σου
Ἡ λέξη θά εἶμαι ἡ πού κουρνιάζει στή γροθιά σου
Καί εἶναι ἕτοιμη νά τανυστεῖ μέχρις ἐκρήξεως
Νά καταλάβει ὅλες τίς σελίδες ἱστορίας
πού γραφτῆκαν
ἀπό χασομέρηδες ἀγράμματους καί ἀνέραστους
Νά ἀνακαταλάβει ὅλο τό αἷμα πού ἔτρεξε 
εἰς μάτην
νά τό δρομολογήσει ὁλόισα στόν πυρήνα τῆς
Ἀνησυχίας
γιά τό ὑστερνό ὁλοκαύτωμα
γιά τήν ἀποτέφρωση τῶν πειραγμένων λεξικῶν 
καί γιά τήν καύση τῆς ἀπόγνωσης
Γιά τή δημιουργία τοῦ ἀντάρτη νοῦ
πού θά δαγκώνει μέ φαρμάκι τήν ἀνεμελιά
πού θά σφαλίζει πόρτες καί παράθυρα
στήν κατεβασιά τοῦ ἀπέλπιδου

θά κουβαλάει καλοκάτσω τήν ἐλπίδα
καί θά κρατάει ἕτοιμη
φαρέτρα ολόγιομη
φαρμακερή
18

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

!!!